Beschrijving van de Niagara-tomatensoort en kenmerken van onbepaalde vruchten

De Niagara-tomaat is een relatief nieuw ras, maar degenen die hem in hun tuin hebben gekweekt, zijn gefascineerd door de cascades van felgekleurde tomaten die de stengels bedekken tijdens de vruchtzetting. Naast hun decoratieve kwaliteiten hebben deze tomaten uitstekende consumptiekwaliteiten. Ze zijn geschikt voor zowel kas- als vollegrondsteelt.

Algemene beschrijving van de plant

De struiken zijn onbepaald en groeien onbeperkt. De tomatenstengel bereikt een hoogte van 2 meter, maar in de volle grond moet de groei worden beperkt door de toppen half augustus te toppen. Dit wordt gedaan om de vruchtzetting te versnellen.

De stengel van de plant is niet te dun en vrij sterk, maar vereist wel ondersteuning. Om de opbrengst te verhogen, wordt deze tomatensoort geleid tot 2-3 stengels. Verwijder zijscheuten om te voorkomen dat ze te dicht op elkaar groeien. Het is ook raadzaam om de onderste bladeren tot een hoogte van 1/3 van de stengels te verwijderen.

De vruchtzetting is trosvormig en uitgebreid. Vruchtbeginsels en nieuwe trossen vormen zich gedurende het seizoen. Tijdens het groeiseizoen kunnen zich tot wel 10 complexe, meerkamerige trossen aan één stengel vormen. Elke tros produceert tot wel 14 middelgrote tomaten. Ervaringen van mensen die Niagara-tomaten hebben geplant, geven aan dat grote vruchten kunnen worden verkregen met een eenvoudige techniek: 8-10 vruchtbeginsels per tros laten staan.

Tuinders ontwikkelen zelf de kenmerken en beschrijvingen van de Niagara-tomatensoort. Ze benadrukken met name de hoge opbrengst. Eén plant kan ongeveer 10 kg hoogwaardige groenten per seizoen produceren. De opbrengst wordt relatief weinig beïnvloed door weersomstandigheden, maar de smaak van de vruchten kan variëren: planten die op vochtige of schaduwrijke plekken groeien, produceren bessen die zuurder van smaak zijn.

De variëteit is vrijwel ziekteresistent. Niagara-tomaten zijn resistent tegen schimmelinfecties en het tabaksmozaïekvirus, en ze zijn resistent tegen Phytophthora in de late herfst. Zoals alle langvruchtige variëteiten kunnen ze last hebben van bloesemrot. In reviews wordt hun weerstand tegen stress, waaronder plotselinge weersveranderingen, langdurige regenval en koude periodes, vermeld.

Tomaten verdragen droge grond. Tijdens warme seizoenen bevatten de vruchten meer suikers en droge stof.

Fruitkenmerken

De Niagara-variëteit wordt beschouwd als een middenvroege variëteit. De eerste rijpe tomaten kunnen pas half tot eind juli worden geoogst, 110-120 dagen na het ontkiemen. De tomaten hebben de vorm van langwerpige pruimen met een puntig uiteinde. De lengte-breedteverhouding wordt geschat op ongeveer 3:1. Het gemiddelde tomatengewicht is 80-100 gram, maar grotere tomaten, met een gewicht van 120-130 gram, kunnen desgewenst ook worden geteeld.

De schil is stevig maar niet ruw. De vruchten barsten niet bij blootstelling aan overmatig vocht tijdens de groei of bij hittebehandeling tijdens het inmaken. Ze zijn goed te bewaren, zowel rijp als onrijp, rijpen gemakkelijk en worden vervoerd zonder hun verkoopbare uiterlijk te verliezen. De schil is rood met een mooie glans. Bij commerciële rijpheid zijn de tomaten groen, zonder een donkere vlek aan de basis.

Het vruchtvlees is stevig en mooi gekleurd; onder ongunstige groeiomstandigheden blijft er een duidelijk deel van de kern achter bij de steel. De vrucht bevat twee grote zaadkamers. De vruchtwanden zijn stevig en sappig en bereiken een dikte van 0,5-0,7 cm.

De smaak zal elke huisvrouw die Niagara-tomaten in de tuin plant, bekoren. Op een zonnige plek met een licht vochttekort ontwikkelen de tomaten een rijke, zoete smaak met een vleugje zuur. Door hun hoge drogestofgehalte hebben de tomaten een uitgesproken aroma. De smaak van Niagara-tomaten is vergelijkbaar met die van rassen die in Italië worden geteeld voor tomatenpuree en zongedroogde tomaten. Langdurige regenval en kunstmatige rijping kunnen ervoor zorgen dat de tomaten te zuur worden.

De Niagara-variëteit wordt als veelzijdig beschouwd: hij kan worden gebruikt om heerlijke hapjes te bereiden en feestelijke gerechten te garneren. Zoete tomaten geven een verrassende smaak aan salades en sandwiches, en ze zien er ook indrukwekkend uit in plakjes. Ze kunnen worden toegevoegd aan warme gerechten in de Italiaanse en Kaukasische keuken, en ze maken heerlijke tomatensoepen en -sauzen.

Je kunt elke gewenste methode kiezen om groenten voor de winter in te maken. Een groenteschotel met kleurrijk fruit ziet er zowel in de pot als bij het serveren prachtig en vrolijk uit.

Ze behouden hun vruchtvleesstructuur goed, zonder te barsten of uit elkaar te vallen. Zowel onrijpe als rijpe tomaten kunnen worden gebruikt om in hun geheel in te maken. Volledig rijpe tomaten zijn uitstekend geschikt om in de zon te drogen: ze krijgen dan de traditionele smaak van deze mediterrane snack.

Hoe zorg je voor een goede oogst?

Om ervoor te zorgen dat Niagara-tomaten smakelijke vruchten produceren, moeten ze worden geplant op een goed verlichte plek met warme, losse grond. In zware grond hebben tomaten vaak last van neusrot, wat wordt veroorzaakt door calciumgebrek. Het is het beste om de grond in de herfst te bewerken met organisch materiaal en een fosfor-kaliummengsel. Om ervoor te zorgen dat Niagara-tomaten voldoende calcium krijgen, voegt u 1-1,5 kg gemalen kalk, gebluste klei, dolomietmeel of vergelijkbaar materiaal per m² toe.

De Niagara-tomatensoort is geen hybride van de eerste generatie. De zaden kunnen volgend seizoen worden gebruikt voor vermeerdering. Laat hiervoor 1-2 van de beste tomaten aan de onderste trossen zitten, het dichtst bij de steel, en laat ze rijpen tot ze volledig rijp zijn. Haal de zaden uit de zaadkamers, spoel ze af en droog ze. Veel huiseigenaren schrijven recensies zoals deze: "Ik heb Niagara-zaden geplant, maar slechts 1 van de 10 zaden is ontkiemd. Nu gebruik ik er meerdere keren meer dan nodig is." Week de zaden voor het zaaien in een oplossing van kaliumpermanganaat.

Het is een goed idee om de grond te ontsmetten om jonge planten te beschermen tegen schimmelziekten (zoals zwartbenigheid). Je kunt de grond in de oven verwarmen, in kokend water laten weken of in een hete oplossing van kaliumpermanganaat.

Zaai in zeer vochtige grond en verdeel de zaden over de oppervlakte. Bedek met een laagje droge aarde of zand van 0,5 cm. Dek de trays af met plasticfolie en zet ze op een warme plek (25 °C) om te ontkiemen. Verwijder de plasticfolie zodra de spruitjes verschijnen.

Het plukken gebeurt in de fase van 2-3 echte bladeren. Zaailingen kunnen worden verplant in turfpotjes, individuele bakken met een inhoud van ongeveer 0,5 liter of gedeelde dozen in een patroon van 10x10 cm. Na 2-2,5 maand kunnen de planten worden verplant naar een tuinperk of kas. Plaats de planten 40 cm uit elkaar en ongeveer 70 cm tussen de rijen. Het opbinden gebeurt zodra de tomaten zich goed hebben gevestigd.

Vorm de struiken nadat de eerste bloemtros is gevormd. Verwijder tot die tijd eenvoudig alle zijscheuten van de stengel. Laat één zijscheut boven de bloeiwijze staan ​​en knijp vervolgens beide scheuten uit en bind ze vast aan een steun. Laat nog één zijscheut boven de tweede bloemtros aan de hoofdstengel staan. Zodra er drie stengels zijn gevormd, verwijder je alle resterende zijscheuten voor de rest van het seizoen.